حسين رفيعي : كتاب خواندن يك تخصص است

ما کتابخوان حرفه اي نداريم. گاهي احساساتي مي شويم و يک رمان يا مجموعه خاطره 500 صفحه اي را مي خوانيم تا صرفا از قافله عقب نمانيم و بگوييم ما هم خوانده ايم. در حالي که ممکن است يک سطر آن هم برايمان کارايي نداشته باشد...ترجيح مي دهم همه چيز را شخصا تجربه کنم و اصلا سرم به سنگ بخورد.

وقتي براي گپ و گفتي بهاري در حوزه خزان زده کتاب با حسين رفيعي «نقاش- مجري و بازيگر» سيما تماس مي گيريم، سخت مشغول جست و جوي مطلبي راجع به ماهيان خاوياري در دائره المعارف براي پسر کنجکاوش «باربد» است. با اين حال مثل هميشه خيلي صميمي در صندوقچه حرف را اين گونه باز مي کند:

من هيچ وقت هيچ کتابي را براي خواندن و خريدن به هيچ کس توصيه نمي کنم زيرا در دنيايي که من زندگي مي کنم و براي خودم ساخته ام، صرفا هيچ خوب و بدي وجود ندارد. ممکن است آن چه از ديد من خيلي بد به نظر مي رسد براي ديگري، فوق العاده و عالي باشد. سليقه ها بسيار متفاوت است و هر کس بايد خودش تجربه کند. من هم ترجيح مي دهم همه چيز را شخصا تجربه کنم و اصلا سرم به سنگ بخورد و سختي اش را حس کنم نه اين که از گفته هاي ديگران استفاده کنم لذا با رسانه اي کردن قضاوت هاي شخصي مخالفم و معتقدم حرف زدن درباره کتاب و کتابخواني به تنهايي فايده اي ندارد و برخوردهاي شعاري نيز خيلي نتيجه نمي دهد. تنها بايد عمل کرد.

حسين رفيعي به خبرنگار خبرآن‌لاين مي گويد: کتاب خواندن يک تخصص است. بايد بلد باشي چگونه کتاب بخواني و از همه مهمتر چه کتابي بخواني. کتاب خوب را خوب خواندن، هنر است. متاسفانه بسياري فقط نوشته هاي چاپي کتاب را مي خوانند بي آن که به مفهوم و محتوا پي برند و تاملي در پس واژه ها داشته باشند.

رفيعي ضمن انتقاد از عدم شناخت نيازها و الويت ها در انتخاب موضوعات مناسب براي مطالعه، جوگير شدن و فراگيري تب مطالعه عنواني خاص در يک برهه زماني مشخص را آفتي براي حوزه نشر مي داند و ادامه مي دهد: ما کتابخوان حرفه اي نداريم. گاهي احساساتي مي شويم و يک رمان يا مجموعه خاطره 500 صفحه اي را مي خوانيم تا صرفا از قافله عقب نمانيم و بگوييم ما هم خوانده ايم. در حالي که  ممکن است يک سطر آن هم برايمان کارايي نداشته باشد.

وي با طرح چند سوال اين گفتگو را ادامه مي‌دهد و مي‌گويد: مطالعه رمان و کتاب هاي داستاني ارزشمند است اما جايگاه آثار علمي و آموزشي در سبد خريد، عرضه و تبليغ خواننده و ناشر کجاست؟ در روزگاري که جومونگ براي مردم ديار رستم و سهراب، اسطوره مي شود چه قدر براي شناساندن شاهنامه فردوسي تلاش کرده ايم؟ چند نفر از به اصطلاح کتابخوان هاي ما مي توانند درباره بزرگان ادب و هنر سرزمين مادري شان صحبت کنند؟ چند کتاب کيفي متناسب با ذائقه مخاطب درباره سيره پيامبر بزرگوار اسلام (ص) نوشته ايم؟ چرا فرزندمان را طوري تربيت نکرده ايم که به جاي مطالعه قصه هاي سطحي و سرگرم کننده، از داستان هاي پندآموز قرآن کريم لذت ببرند؟...

اين مجري - بازيگر ادامه داد: متاسفانه بسياري از تحصيل کرده هاي ما ساعت ها درباره مشاهير، بزرگان و سرزمين هاي ديگر ملل، سخنراني مي کنند اما از فرهنگ، تمدن، آثار و ابنيه تاريخي کشور عزيزمان اطلاع چنداني ندارند براي همين شايد بد نباشد که مطالعه کتاب هايي با موضوع اقليم، جغرافيا، تاريخ و تمدن ايران زمين را به همه دوستان و مخاطبان شما توصيه نمايم.

رفيعي در خصوص نمايشگاه کتاب هم به خبرنگار ما گفت: من يکي از مشتريان پروپاقرص نمايشگاه هستم و دريکي دو سال اخير اين شانس را داشته ام که مجري برنامه هاي هنري داخل نمايشگاه نيز باشم. بنابراين تا آن جا که امکان داشته باشد به غرفه هاي مختلف سرک مي کشم و از کتاب هايي با موضوع نقاشي سنتي و قهوه خانه اي سراغ مي گيرم. رشته اصلي مورد علاقه من نقاشي است و قبل از اينکه مجري و بازيگر باشم نقاش هستم لذا از دوران دانشجويي به دنبال کتاب هاي مرتبط با اين هنر، مي باشم و البته تاکنون به منبع خوبي در اين زمينه دست نيافته ام.

وي در خصوص شعار سال و ارتباط آن با حوزه کتاب نيز به خبرنگار ما گفت: همان طور که مي دانيد، رهبر انقلاب خودشان از کتابخوان هاي حرفه اي هستند و بهترين الگوهاي مطالعه را در تقريض ها و توصيه هاي ايشان مي توان يافت اما اين را فراموش نکنيم که کار و همت مضاعف براي بهبود وضعيت کتاب و کتابخواني بايد به صورت ريشه اي در همه حوزه ها دنبال شود مثلا در نظام آموزشي، ابتدا خواندن را به بچه ها بياموزيم و سپس نوشتن را چون اسم دوران تحصيل و مدرسه براي بسياري از ما با کابوس مشق نوشتن، مترادف است و اين نوشتن و نوشتن و نوشتن، سبب مي شود که بچه هاي ما از مطالعه غافل شوند و حس نفرت از کتاب، همراهشان باشد و همين که امتحانات آخر سال را پشت سر گذاشتند؛ کتاب ها را با لگد به انباري خانه پرتاب کنند و روز به روز از اين يار مهربان فاصله بگيرند. حتي در تلويزيون هم بينندگان ما، برنامه ها را بيشتر مي شنوند و همين امر، سبب راديويي و ديالوگي شدن غالب توليدات سيما شده است. چون ما بيشتر دوست داريم بشنويم تا بخوانيم و اين ضعف بزرگي است.